Ο σ
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η χρήση των βαρβαρικών τύπων του παράξωκαι παρέξω δεν οφείλεται σε απροθυμία να χρησιμοποιηθούν τύποι «καθαρευουσιάνικοι» αλλά καθαρά σε αγραμματοσύνη. Θα τολμούσα να ισχυριστώ μάλιστα ότι αυτοί που θα πάραξουν και θα παρέξουν δεν κατανοούν καλά - καλά ούτε τη σημασιολογική διαφορά των ρημάτων παρέχω και παράγω - και το πιο πιθανό είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ ούτε να παράσχουν ούτε να παραγάγουν.τιγμιαίος μέλλοντας
Ο στιγμιαίος μέλλοντας
Όταν ο Αδαμάντιος Κοραής εισηγείτο την καθαρεύουσα γνώριζε πολύ καλά ότι η γλώσσα του λαού είχε εκφυλιστεί σε ένα απλό εργαλείο συνεννόησης και ότι ήταν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθεί για ν' αναπτυχθούν σύνθετα νοήματα. Αυτό που δεν μάλλον δεν γνώριζε ήταν πως θα επακολουθούσε ένας ακόμη εθνικός διαχασμός, αυτή τη φορά με αφορμή τη γλώσσα. Το γεγονός ότι επικράτησε (;) το γλωσσικό μόρφωμα της «νεοελληνικής», ένα αμάλγαμα τελικά μιας «μετριοπαθούς» δημοτικής που δεν ντρεπόταν να χρησιμοποιεί με περίσκεψη γλωσσικούς τύπους από προγενέστερες μορφές της γλώσσας σημαίνει ότι οφείλουμε να γνωρίζουμε πώς πρέπει να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα όταν οι τύποι που επιθυμούμε να χρησιμοποιήσουμε δεν είναι και τόσο προφανείς.
Πώς θα ερμηνεύατε την διάδοση των κακόηχων και επομένως βαρβαρικών τύπων του στιγμιαίου μέλλοντα και των τετελεσμένων χρόνων των δύστυχων ρημάτων παράγω και παρέχω; Και τα δυο αυτά χρησιμότατα ρήματα έχουν την ατυχία να είναι σύνθετα δύο ανωμάλων ρημάτων της αρχαίας, του άγω και του έχω. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί τη βαρβαρότητα τύπων όπως θα παρέξει ή έχω παράξει. Ως γνωστόν (;) στη νεοελληνική γλώσσα τόσο ο στιγμιαίος μέλλοντας όσο και ο απαρεμφατικός τύπος που απαντάται μετά το βοηθητικό ρήμα στους τετελεσμένους χρόνους χρησιμοποιούν το θέμα του αορίστου. Αλλά το παράγω δεν έχει αόριστο ...παρήξα, έχει παρήγαγα, ακόμη και στη νεοελληνική που δεν έχει κανένα πρόβλημα ν' αποδεχτεί αυτόν το τύπο που έρχεται κατευθείαν από την αρχαία γλώσσα αντί να σχηματίσει το κακόηχο παρήξα. Επομένως, ο στιγμιαίος μέλλοντας θα είναι θα παραγάγω και όχι ...θα παράξω και ο παρακείμενος έχω παραγάγει και όχι ...έχω παράξει. Άλλωστε, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που λέει θα ανάξω, αντί θα αναγάγω ή έχω ανάξει αντί έχω αναγάγει. Όσο για το δυστυχές παρέχω, που δεν νομίζω να έχει συναντήσει κανείς αόριστο ...παρείξα, δεν μπορεί, κάποιος θα έχει ακούσει μια προστακτική αορίστου στην εκκλησία: Παράσχου Κύριε! Θα παράσχω, λοιπόν, βάρβαροι, κι όχι θα παρέξω, έχω παράσχει και όχιέχω παρέξει. Να δώσουμε κι ένα μέρος δίκιο σ' αυτούς που λένε ότι η εκκλησία διαφύλαξε την ελληνική γλώσσα!
Πώς θα ερμηνεύατε την διάδοση των κακόηχων και επομένως βαρβαρικών τύπων του στιγμιαίου μέλλοντα και των τετελεσμένων χρόνων των δύστυχων ρημάτων παράγω και παρέχω; Και τα δυο αυτά χρησιμότατα ρήματα έχουν την ατυχία να είναι σύνθετα δύο ανωμάλων ρημάτων της αρχαίας, του άγω και του έχω. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί τη βαρβαρότητα τύπων όπως θα παρέξει ή έχω παράξει. Ως γνωστόν (;) στη νεοελληνική γλώσσα τόσο ο στιγμιαίος μέλλοντας όσο και ο απαρεμφατικός τύπος που απαντάται μετά το βοηθητικό ρήμα στους τετελεσμένους χρόνους χρησιμοποιούν το θέμα του αορίστου. Αλλά το παράγω δεν έχει αόριστο ...παρήξα, έχει παρήγαγα, ακόμη και στη νεοελληνική που δεν έχει κανένα πρόβλημα ν' αποδεχτεί αυτόν το τύπο που έρχεται κατευθείαν από την αρχαία γλώσσα αντί να σχηματίσει το κακόηχο παρήξα. Επομένως, ο στιγμιαίος μέλλοντας θα είναι θα παραγάγω και όχι ...θα παράξω και ο παρακείμενος έχω παραγάγει και όχι ...έχω παράξει. Άλλωστε, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που λέει θα ανάξω, αντί θα αναγάγω ή έχω ανάξει αντί έχω αναγάγει. Όσο για το δυστυχές παρέχω, που δεν νομίζω να έχει συναντήσει κανείς αόριστο ...παρείξα, δεν μπορεί, κάποιος θα έχει ακούσει μια προστακτική αορίστου στην εκκλησία: Παράσχου Κύριε! Θα παράσχω, λοιπόν, βάρβαροι, κι όχι θα παρέξω, έχω παράσχει και όχιέχω παρέξει. Να δώσουμε κι ένα μέρος δίκιο σ' αυτούς που λένε ότι η εκκλησία διαφύλαξε την ελληνική γλώσσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου