οι μοιρες
Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ’ τη ζωή κρατιόμουνα
κρατιόμουνα σ’ ένα καφάσι μπυρες
Μονάχη μου καθόμουνα κι απ’ τη ζωή κρατιόμουνα
κι ονειρευόμουνα σ’ ένα καφάσι μπυρες
Την ώρα που περπάτησα μου φέραν και τα δώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της ξεστράτισα
ξεστράτισα και μου ’λεγαν προχώρα
Μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της γονάτισα
και παραστράτησα στην πρώτη κατηφόρα
Φωτιά κι ανάσταση
καρδιά πονάς και σπάσ’ τα εσύ
τα χρόνια που ’φτασα να ζω
Φωτιά και δύναμη
καρδιά, τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που ’ρθαμε
χορτάσαμε γκρεμό
Τα λόγια σου τα ψεύτικα φαρμάκι κι’ αγωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ’ ερωτεύτηκα
παιδεύτηκα, σ’ αυτή την κοινωνία
Μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ’ εμπιστεύτηκα
και ρεζιλεύτηκα στην παλιοκοινωνία
Ακομα κι αν χαραξουμε τη διαδρομη ποιος ξερει, μπορει να γελαστουμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου